Hij vindt zich een ondernemende bestuurder. Een ervaren strateeg met overtuigings- en realisatiekracht. En ook nog een besluitvaardige en creatieve manager met een groot vermogen om het beste uit mensen te halen – individueel en in teamverband. Mooi gezegd: een verbinder van boardroom tot keukentafel.
Multidisciplinair, academisch opgeleid in sociaal-economisch beleid, lokaal bestuur en overheidsmanagement. Een veelzijdige ontwikkelaar van publiek-private samenwerking over de volle breedte van strategie-ontwikkeling tot ‘dealmaking’ in complexe projecten. Nou ja, als je net als Erik van Merriënboer dit allemaal over jezelf durft te zeggen, dan kan het niet anders of je wordt voorgedragen als nieuwe burgemeester van Terneuzen.
En dat je jezelf ook niet als een nieuwe Lonink ziet is meer dan goed, want laten we wel wezen: Jan Lonink was en is op. Bijna zeventig en al lang geen besluitvaardige en creatieve manager meer met het vermogen om het beste uit mensen te halen, individueel en in teamverband. Het gesodemieter bij en met de welzijnsorganisatie Aan-Z, dat maar doormodderde, is daarvan het nadrukkelijke bewijs. Maar er is meer. Hij modderde aan als voorzitter van de Veiligheidsraad, maar omdat die heren/dames in Coronatijd zowat kunnen doen en laten wat ze willen, viel dat amper op. Ook als ambassadeur van streek en stad vervult Lonink al tijden geen rol meer van betekenis en als burgemeester die de kweek van soft drugs ooit propageerde tot in internationale fora als in Bologna hebben we ook al jaren niks meer vernomen. Jammer dat de ooit zo actieve bestuurder in Sas van Gent en Axel in Terneuzen vervaagde en vervlakte…
