Beeld
Zijn gelaat
had tekenen
van verzet
van strijd
van pijn
en van verbetenheid
Niet willen stoppen,
niet willen ophouden
en toegeven aan
het eind,
de finale,
het slot
De adem
de laatste
vasthouden
tot het niet meer ging
de zucht
de ziel verloren
Als een beeld
van Maillol
bevroren door
het toeval
het hart stopte
het lijf verkromp
Ik kan stil worden 
van muziek
ziek zelfs
tonen doen me huiveren
van koorts
zonder pijn
zonder mededogen
meegesleurd worden
in een melodie
die voortraast
Strijkers die emoties
oproepen en meer
nog dat het koper
het innerlijke
beroeren
Ik weet niet wat het is
ik kan geen snaar beroeren
geen noot fatsoenlijk kraken
ik mis het vermogen
te kunnen musiceren
Zelfs blokfluiten
klonken vals
op mijn adem
Ik zong daarom
zonder geluid en woorden
en speelde luchtgitaar
En elke keer weer
als ik geraakt word
dat pijnlijke besef
geen muziek te kunnen maken.
Station Grasplatz
Verdwaald in tijd
op verkeerde momenten
op even verkeerde plaatsen
Afvragen waar ben ik
als ik negers Duits hoor praten
Jugendstil in de woestijn
fata morgana’s of de wraak
van Alois Alzheimer.
De muren vervellen
in de ongenaakbare zon
in de wind op stormkracht
Waar ben ik
als Göring hier van dienst was
De eenzame kerk
op grote hoogte weert dieven
met de boodschap dat hier niets te halen valt
Ik wil stilstaan
niet meer roeren
ondergaan wat ik voel
nostalgie die pijn doet
Ik wil de wind
voelen veranderen
van zwoel naar kil
de natuur die tergt
en vooral merken
dat ik hier niet hoor
dat dit hier niet hoort
Station Grasplatz
Zij van De Griend
De vogels kwamen
nota bene van De Griend
verbazing alom
voor dat kleine gepluimte
tienduizend kilometer
van huis
Verbazing dat de man met de kijker
wist van de route van de dieren
die dwarrelend als mieren
aan de vloedlijn
jaarlijks bleven trekken
tussen het ijs, via het wad
naar de tropen en terug
We keken en
waren verrast
over zoveel kracht,
maar bewonderden
de gracieuze flamingo’s
de roze perfectie…
61
Op mijn laatste verjaardag
zag ik zand
heel veel zand
bergen hoog
dalen diep
gevuld met zand
en in dat zand dieren
nee, geen mieren
grote salamanders, kevers
en die eenzame jakhals
Op mijn laatste verjaardag
overschreed ik de keerkring
die van de steenbok
en zag de woestijn
aan mijn voeten
de zon zinderend
na een koele ochtend
een mooi begin
groeiend
naar een gloeiend eind
Op mijn laatste verjaardag
zag ik de vogels
de gracieuze flamingo’s
in de baai van de Walvis
rozerood afsteken
tegen bergen
van wit zout
gewonnen
uit de zilte lagune
buit van de zee
Op mijn laatste verjaardag
eindigde de tocht
in de haven van de boterham
de sandwich aan zee
het eind
van de beschaving
het begin
van de woeste wildernis
de oceaan beukte de weg weg
en ik werd 61
