Ik mag ‘m wel. Jos, de man van het waterschap, van TOP/Gemeentebelangen (nummer 5), de anti-ontpolderaar. Jos Verdurmen. Of dat mogen wederkerig is, dat weet ik niet. Ik heb ooit Jos een beetje gepikeerd toen ik schreef dat het nieuwe dagelijks bestuur van het waterschap bestond uit wat boeren, een beddenverkoper en een portier. Die laatste, dat was hij en dat vond-ie niet leuk, terwijl het niet mijn bedoeling was hem te kwetsen. Met de opsomming wilde ik alleen laten zien dat ondanks de intrede van politieke partijen in het schapsbestuur de rol van ingezetenen, zeg maar de gewone mensen, erg beperkt is gebleven. Jos Verdurmen is de verpersonificatie van de gewone mens.
Jos is geen groot spreker, integendeel. Boodschappen aan collega-bestuurders worden meestal van een briefje afgelezen.
Jos is ook geen debater. Hij zegt kortaf wat-ie meent of denkt en dat is het dan. Van hem hoef je geen CDA-betogen te verwachten in de trant van eigenlijk zijn we tegen, maar toch stemmen voor, omdat tegenstemmen minder voordelen oplevert.
Jos is een café-politicus. Iemand die in kroeg binnenvalt en mensen er tussen proost en pint van weet te overtuigen dat ze straks weer op hem moeten stemmen.
Jos is een man van de kleine beloftes. Geen clientilist, die vriendjes helpt, maar een man die zegt “We zullen ’s kijken…”
Jos is ook iemand die mensen kan binden. Zo is hij nu al bezig om alle niet-politieke waterschapslijsten in Zeeuws-Vlaanderen te bundelen om straks met een regionale lijst de verkiezingen in te gaan voor het nieuwe Zeeuwse waterschap. Die bundeling rolt er wel weer uit en Jos maakt – als er vier, vijf zetels gehaald worden – redelijk kans om strakskes Zeeuws gezworene te worden.
Zonder veel bagage weet dit politieke dier toch telkens weer voor verrassingen te zorgen.
Nee, Jos, die moet je niet uitvlakken.
