Zwaaien 2; muzikale interpretatie

Af en toe glipte ik in de vroege jaren ’70 de grens over om in het buurland te genieten van bier, muziek en vertier. Moederlief had het niet zo graag dat haar zoon op zijn brommer, en met een bende andere snotters, diep de binnenlanden van Belgenland inreed voor zijn weekeinduitjes. Nee, ze had het liever dat hij dicht bij huis bleef, Poly Pam bezocht of hooguit naar Sas of Axel ging voor zijn vermaak. De risico’s van een brommerongeval waren kleiner, zo ook de afstanden.

Maar nee, zoon ging toch. In ijzeren kohort naar Moerbeke en Zelzate, naar Gent en Lokeren. Tijdens een zo”n escapade over de grenzen belandde zoon in een wel heel erg bruin café op De Katte waar de Britse zanger/drinker Kevin Coyne een podium had gevonden. De uit Derby afkomstig singer-songwriter (inmiddels wijlen) leek destijds -het zal 1973 geweest zijn – een mooie carrière te gaan maken in de muziek. Richard Branson had ‘m in zijn Virginstal opgenomen. Zijn album Marjory Razorblade scoorde goed, Kevin Coyne was een naam, een maatschappijcriticus me raspende stem en een blues sound.
Vele platen volgden, maar Coyne bleek niet de persoon te zijn voor roem en faam. Hij bleef wars van commercie, verliet Engeland, toog naar Duitsland, maar bleef tot na de eeuwwisseling eigenzinnige nummers maken voor een klein publiek. In 2002 werd bij hem een ernstige longziekte geconstateerd. Twee jaar later overleed hij.
Gisteren kwam, na een voorval in de Hulster raad, de herinnering aan Coyne mijn brein binnenzeilen. Coyne was verpleger geweest in psychiatrische inrichtingen in Engeland en had zijn ervaringen later verwerkt in een aantal van zijn nummers. Een nummer ‘ House on thé hill’ haalde zelfs de charts. Speciaal voor de bewoners van het Hulster Mi-Lockwijkje, de patiënten van de Zeeuwse Gronden en de Coyne-liefhebbers een echo…