Top 10

Journalisten zijn gek op lijstjes. Ik ook. Het is een makkie om bij top 10 van wat ook een verhaaltje te verzinnen. Gooi maar een hoopje statistieken in een mailbak en zie, daar zijn de tien duurste gemeenten, de tien populairste vakantiebestemmingen, de tien grootste geesten en even makkelijk de tien grootste onbenullen. Laat het CBS maar varen, de lijstjes komen vanzelf of van Elsevier of van AD met zijn haringkramen en oliebollenbakkers. En dan heb je Lekker nog en wat al niet meer. Ik heb ook een lijstje gemaakt van mijn leest gelezen blogbijdragen.

Met stip op 1 staat de bijdrage over de bakker van Domburg, Lein Labruyere, ooit de PvdA zonnekoning in Zeeland, die uiteindelijk hogeschool InHolland een reputatieknauw wist te geven met zijn zelfverrijking en bestuurlijk gesjoemel.
De man ging weg bij InHolland (met een mooie handdruk), maar daar bleef het bij. Ooit vervolgd, bestrafd? Nee.
Op twee staat de Oorvijg van Helge Prinsen. Zij moest wijken bij Omroep Zeeland omdat ze de top even onwelgevallig was. Kon vertrekken met een aardig beetje handgeld en werkt nu – gelukkig voor haar – in Zuid-Holland. Veranderde er iets, maar dan ook iets bij Omroep Zeeland? Nee.
Op 3 en 4 staan bijdragen over het Roompot-imperium, de Nieuwe pretmiljonairs van Zeeland en de IJzeren Greep van de Roompot. Verhalen over het succes van de Roompot, maar vooral ook over de onvoorstelbare arrogante manier van handelen van het toeristisch imperium. Is dat nu anders geworden? Nee.
Op 5 vinden we de Val van Jikkie van der Giessen. Ze moest wijken bij de hogeschool voor kunst en dans in Rotterdam en ze ging ook. Over onderzoeken en vervolgen aldaar nooit meer wat zinnigs vernomen.
OP 6 Cadzand kan wat, over de ontwikkelingsmogelijkheden van de Zeeuws-Vlaamse badplaats, daar zit nog altijd – gelukkig – wat schot in. Eens kijken binnenkort hoe het met de jachthavenplannen ervoor staat…
Op 7 Zeeland wordt langzaam wakker, over breedbandontwikkeling in Zeeland. Ik was te voorbarig, Zeeland wordt wakker, maar wel erg langzaam, maar goed niet te veel sikkeneuren, er zit een beetje schot in.
Op 8 treffen we De humor van Jan Frans Mulder aan, het verhaaltje over de misstap die de man beging met de overval op Chinese restaurants en zijn wat onbeholpen respons daarop, een misstap, het zij hem vergeven.
Op 9 een Hulster lokaaltje, over Hulst en zijn middenstandscoupe. Een bestuur moest weg, een ander kwam, maar sindsdien is er in stede Hulst weinig meer gebeurd.
En op 10 een bijdrage van Hiske Versprille, tegenwoordig schrijvend voor Het Parool, over de Slepende achterpoot van Zeeland, Zeeuws-Vlaanderen. Een achterpoot die na plaatsing nog steeds sleept.
Duizenden mensen lazen deze blogs en daar kan ik blij om zijn.
Aan de andere kant is het toch bijzonder stuitend om te moeten concluderen dat, alle kritiek ten spijt, er niets, maar dan ook niets, veranderd is in positieve zin. Het brengt mij tot de conclusie dat ik net zo goed niets meer schrijf.
Vandaag.