Snoopy

Ik ben niet echt een dierenliefhebber. Niet, omdat ik niet van dieren zou houden, maar meer omdat ik vind dat wanneer je huisdieren neemt, je er ook in moet investeren. Tijd en aandacht ervoor hebben. Om elke dag met een hond een toertje te gaan kuieren is aan mij niet besteed. Ook al, omdat ik ook zonder hond al weinig op heb met wandelen. Sterker nog, ik gruwel ervan.
Nee, in vroeger jaren haalde ik hooguit een parkietje in huis, dan kon ik nog net aan. Toen vrouwlief bijna veertien jaar geleden kwam afzetten met een wit-rossig katertje was ik niet uitgsproken enthousiast. Maar ja, de meisjes zijn klein, houden van dieren en ja naar katten heb je amper om te kijken…
Snoopy bleek een scheet van een beest, speels in zijn jonge jaren, lief, groot en gedwee later. De kinderen gingen een voor een het huis uit, vrouwlief resideerde meestal in het westen en wie bleef echter achter met Snoop en zijn nichtje (een kat afkomstig uit dezelfde familie die een jaar later werd aangetrokken)? Juist ja, moi.
Ik zorgde voor het eten, een schone kattebak, een beetje water een aai op zijn tijd, binnen- en buitenlaten, druppeltjes, pilletjes, het schoonmaken van oogjes enzomeer en zoverder….
In de loop der jaren krijg je, of je wilt of niet, toch een band met die dieren. Ik vooral met die wat sullige, maar o zo brave kater. Kwam ik ’s avonds laat thuis, dan zat-ie om het hoekje van het huis me op te wachten en sprong-ie naar mijn broekspijpen. Vertrok ik op de bank gelegen naar Tir na Nog of een ander dromenland, dan lag-ie ronkend, spinnend tegen me aan.
Vanochtend is Snoopy ingeslapen. De laatste weken waren een martelgang geweest. Voor hem, maar ook voor ons. Zijn nieren vertikten ’t en hij wou niet meer eten. Medicijnen, dwangvoeding, het bood weinig soelaas. De dikke, sterke kater was een vel vol botten geworden. Hij wankelde op zijn pootjes, zijn ogen gingen amper nog open.
Vanochtend hebben we ‘m nog voor een laatste maal geknuffeld en bracht mijn vrouw ‘m naar de dierenarts. Pijn heeft het beestje niet meer geleden. Eerlijk gezegd had ik, toen het dier in ons gezin kwam, nooit kunnen bevroeden dat afscheid nemen van een huisdier zo pijnlijk zou zijn…