Opa Grem moet bewegen

Wie me een beetje volgt weet dat ik wat aan het sukkelen ben. Niet echt levensbedreigend, maar gewoon vervelende ouderdomskwaaltjes. Een mannetje dat de 60 nadert en eigenlijk nooit wat gemankeerd heeft en eigenlijk ook niet weet wat het is om te moeten sukkelen, zoals zoveel echte sukkels. Een pijntje onder in de rug wordt al snel een bijna niet te dragen last, u kunt dat wel. Nou ja, niet te veel zeuren. Wat pilletjes voor dit en dat, een paar om te slapen en verder gewoon blijven bewegen is het advies van de dokter.
Nou ja, ik heb mijn slaap weer een beetje terug, de rugpijn is overdag draaglijk en dus moet ik nu dus – van dokter, vrouw en omgeving – aan mijn conditie gaan werken. Bewegen!
En ik ben niet zo van dat bewegen…
Nooit geweest en zal het ook nooit worden.

Sporters moeten maar bewegen, dat kan nog een aangenaam of spannend schouwspel opleveren ook. Gewoon volk dat beweegt. Nee. Dat zijn van die ijzeren cohorten die de polders onveilig maken. Mannen van middelbare leeftijd in fluorescerende wielertenuetjes die amechtig proberen overeind te blijven op smalle stalen rossen, die eigenlijk niet voor hen geschikt zijn. Maar goed ze zitten er op en jakkeren met 40, 50 over de knerpende steentjes (waar ze ook met enige regelmaat hardhandig op landen).
Bewegen moet ik. Half-hinkend achter de vrouw aan als ze haar dagelijkse rondje van minstens 30 minuten doet. Terug thuis voel ik me echt niets beter als op het moment van vertrek. Integendeel.
Rust, drinken, aub.
Bewegen moet ik.

Haal die fiets uit de schuur, zegt buurman Henk, zelf een fanatiek toerfietser (edoch wel op de batterij). Het is goed voor je, echt, een beetje bewegen. Ik duik de schuur in, hartstikke vol, meubelen, flessen, troep en jawel, fietsen. Een mooie nog, haast nieuw, een Batavus van een wielerzaak in Breskens nota bene. Ik krijg de tweewieler buiten. De banden zijn plat, maar verder ziet het fietsje er prima uit. Ik vind een pomp en kreeg met enige inspanning de banden weer op spanning. Ik maak de fiets wat schoon en maak me gereed voor een tocht naar de Hulster binnenstad.
Op de rug een rugzakje, om wat boodschapjes te kunnen vervoeren.
Telefoon achter het ritsje, sleutelbosje ook en hop daar gaan we.
Bewegen moet ik.
Is goed voor me.
Zonder veel hinder, opspelende wind, bejaarden op snelfietsen en overstekend wild bereik ik de binnenstad van Hulst waar andere wetten gelden. Hier heerst de auto (vooral ook die met rood-witte plak), hier is de fietser verworden tot wild en mag hij of zij constant opletten, zo erg dat de doodschrik de ogen laat uitpuilen. Voor auto’s zijn er parkeerplaatsen met betaalpalen, voor fietsers slechts hier en daar palen en rekken. Ik plaats mijn rijwiel in een rek bij de boekhandel en doe er een slot op. Vervolgens doe ik mijn boodschapjes.
Mijn rug speelt op,
bewegen moet ik.
Had ik een rollator gehad,
dan had het rolding bij me gepast.
gebukt passeer ik Hema, Kruidvat en boekhandel…
aiaiai…

Terug, twee en halve kilometer met wisselend plaveisel en te veel auto’s, maar het lukt.
Terug thuis leg ik mijn boodschapjes in de kast, neem een watertje en ga even zitten.
Telefoon, mijn moeder.
Haar jongste broer blijkt onwel te zijn geworden op zijn werk en is net – op het nippertje – in Goes aan een gescheurde aorta geopereerd.
Met ome Wim gaat het naar omstandigheden goed.